Τρομακτικη ιστορια! ♥

 

  Ζούσε κάποτε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Μαργαρίτα. Ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι και οι γονείς του το αγαπούσαν πολύ και του έκαναν όλα τα χατίρια. Είχε δύο πράσινα λαμπερά μάτια.
   Ένα απόγευμα, η Μαργαρίτα και η μαμά της πήγαν για ψώνια. Η Μαργαρίτα είχε ψηλώσει πολύ τον τελευταίο καιρό και τα φορέματά της δεν της έκαναν πια. Αγόρασαν ένα γαλάζιο φόρεμα, μια τούλινη ομπρέλα και γαλάζια γάντια. Μετά πήγαν σ'ένα άλλο μαγαζί κι εκεί αγόρασαν ένα ζευγάρι μαύρα λουστρίνια, γιατί η Μαργαρίτα σύντομα θα πήγαινε για πρώτη φορά στο σχολείο και η μαμά έλεγε πως έπρεπε να είναι ευπαρουσίαστη. Γυρνώντας σπίτι, η Μαργαρίτα και η μαμά της είδαν ένα κατάστημα που δεν είχαν ξαναδεί. Ήταν ένα ολοκαίνουριο και αστραφτερό μαγαζί με παιχνίδια. Μπροστά-μπροστά στη βιτρίνα ήταν μια κούκλα. Ήταν μια πολύ όμορφη κούκλα, με πορσελάνινο πρόσωπο, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Φόραγε ένα γαλάζιο φόρεμα και μαύρα λουστρίνια και κρατούσε μια τούλινη ομπρέλα. Τα χέρια της ήταν σκεπασμένα με γαλάζια γάντια. Μόλις η Μαργαρίτα την είδε ήξερε πως την ήθελε. Κοίταξε τη μαμά της ικετευτικά και της είπε πως αν της έπερνε αυτή την κούκλα δεν θα ζητούσε τίποτα άλλο, ποτέ ξανά. Όμως η μαμά της ήταν κουρασμένη και δεν είχε άλλα χρήματα μαζί της. Αλλά η Μαργαρίτα υποσχέθηκε στον εαυτό της πως θα την αγοράσει.
   Όμως οι μέρες περνούσαν, η Μαργαρίτα άρχισε να πηγαίνει σχολείο και η μαμά της δεν της αγόρασε την κούκλα. Η Μαργαρίτα σιγά σιγά το ξέχασε , ήταν κιόλας μεγάλη για να παίζει με κούκλες. Ώσπου ήρθαν τα Χριστούγεννα και κάτω απ' το Χριστουγεννιάτικο δέντρο βρήκε ένα κουτί με αυτήν την κούκλα.
  Οι γονείς της κοίταζαν δύο κοριτσάκια, το αληθινό και το πορσελάνινο, να παίζουν και να στροβολίζονται και καμιά φορά δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποιο ήταν ποιό. Η Μαργαρίτα εκείνο το βράδυ πήρε την κούκλα της στο κρεβάτι της, το ίδιο και το επόμενο, το ίδιο και το βράδυ μετά από αυτό.
  Η Μαργαρίτα μεγάλωνε αλλά η κούκλα έμενε πάντα η ίδια. Μόνο που τώρα το φόρεμά της έμοιαζε γκρι από τη βρωμιά, η τούλινη ομπρέλα της είχε χαθεί  και το ένα της γάντι ήταν σκισμένο. Είχε ένα βαθύ ράγισμα κατά μήκος του προσώπου της και το ένα μάτι της έιχε φύγει από τη θέση του. Η Μαργαρίτα ακόμη την έπερνε στο δωμάτιό της τα βράδια αλλά την άφηνε σε μια γωνία πάνω από ένα σωρό με λούτρινα αρκουδάκια. Την τοποθετούσε πάντα με το πρόσωπο στον τοίχο γιατί το άδειο μάτι την τρόμαζε. Ώσπου μια νύχτα, η Μαργαρίτα ανέβηκε για ύπνο χωρίς την κούκλα. Η κούκλα έμεινε στο σαλόνι με το λειψό της βλέμμα να ατενίζει το κενό. Και ήταν τόσο θλιμμένο αυτό το βλέμμα.
  Στη μέση της νύχτας η Μαργαρίτα ξύπνησε απότομα. Της φάνηκε οτι άκουσε κάτι σαν ψίθυρο...ή σύρσιμο. Αφουγκράστηκε προσεκτικά. "Μαργαρίτα?" Ήταν μια λεπτή παιδική φωνή που έμοιαζε με τη δική της όταν ήταν μικρή. Σκέφτηκε πως παράκουσε και προσπάθησε να ξανακοιμηθεί. Αλλά η φωνή επέμενε: "Μαργαρίτα...γιατί με ξέχασες?" Η Μαργαρίτα ανακάθισε στο κρεβάτι της και κοίταξε γύρω της. Η καρδιά της χτυπούσε ξέφρενα. Μετά από λίγα λεπτά ησυχίας, γλίστρησε και πάλι κάτω από το πάπλωμα κι έκλεισε τα μάτια της. "Γιατί δεν παίζεις πια μαζί μου?" Η φωνή ήαν λυπημένη και γεμάτηη παράπονο. "Μήπως επειδή έχω σπασμένο πρόσωπο? Αλλά... εσύ μου το έσπασες, Μαργαρίτα." Η Μαργαρίτα κατάλαβε σε ποιον ανήκε η φωνή κι αμέσως ησύχασε. Προφανώς ονειρευόταν. Στο κάτω κάτω, ήταν μόνο μια κούκλα. Όμως μετά η φωνή ακούστηκε πιο κοντά και η Μαργαρίτα δεν ήταν πια τόσο σίγουρη. "Μήπως επειδή μου λείπει το ένα μάτι?...Αλλά εσύ μου το έβγαλες." Η Μαργαρίτα τυλιχτηκε στο πάπλωμα κι έκλεισε τα αφτιά της. Δεν ήθελε να ακούει, δεν ήθελε. "Μήπως επειδή είμαι βρώμικη και τα γάντια μου είναι σκισμένα? Αλλά κι αυτά εσύ μου τα έκανες, Μαργαρίτα." Μόνο τότε κατάλαβε η Μαργαρίτα πως η φωνή ακουγόταν μέσα στο κεφάλι της. Ένας θόρυβος ακούστηκε από τις σκάλες. Έμοιαζε με βήματα. Η Μαργαρίτα έπνιξε μια τρομαγμένη κραυγή. "Μαργαρίτα, Μαργαρίτα" είπε τραγουδιστά η φωνή "φοβάσαι?" Ένα καμπανιστό παιδικό γέλιο ακούστηκε έξω από την πόρτα της. Η Μαργαρίτα έτρεμε κάτω από το πάπλωμά της. Η πόρτα έτριξε σιγανά. "Μη φοβάσαι...εγώ ήρθα μόνο για να παίξουμε....."
  Το πρωί η Μαργαρίτα άργησε να ξυπνήσει. Η μαμά της ανέβηκε να δει αν ήταν καλά. Η Μαργαρίτα στεκόταν με το πρόσωπο στον τοίχο, μπροστά από τη στοίβα με τα λούτρινα αρκουδάκια. Φόραγε ακόμα το νυχτικό της. Η μαμά της την πλησίασε και την άγγιξε στον ώμο. Ήταν παγωμένη και παράξενα άκαμπτη. Τρόμαξε και τη γύρισε προς το μέρος της. Μια βαθιά χαρακιά κατέβαινε στο πρόσωπό της και το ένα της μάτι ήταν βγαλμένο.
  Το μαγαζί με τα παιχνίδια είχε καινούρια παραλαβή. Μέσα σε ένα κουτί υπήρχε μια κούκλα. Είχε ξανθά μαλλιά και πορσελάνινο πρόσωπο. Φοραγε ένα αστραφτερό γαλάζιο φόρεμα και μαύρα λουστρίνια. Κράταγε μια τούλινη ομπρέλα και τα χέρια της ήταν καλυμμένα με γαλάζια γάντια. Το ένα της μάτι ήταν γαλάζιο και το άλλο πράσινο...

smileevelina00